Art. 39 ustawy z dnia 12 marca 2004r. o pomocy społecznej (t.j Dz. U.
2018.1508 z póź. zm.) stanowi, iż zasiłek celowy może być przyznany w celu
zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej w szczególności na pokrycie części
lub całości kosztów zakupu żywności, leków i leczenia, opału, odzieży,
niezbędnych przedmiotów użytku domowego, drobnych remontów i napraw w
mieszkaniu, a także kosztów pogrzebu. Ponieważ przepisy cytowanej ustawy nie
definiują pojęcia 'niezbędnej potrzeby bytowej’, należy posiłkować się
poglądami zawartymi w piśmiennictwie i orzecznictwie. Idąc ta drogą,
należy powołać się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego sygn. akt I
SA 1138/96 z
dnia 12.12.1996r., stojący na stanowisku, iż konieczność spłacenia długu nie jest
potrzebą bytową uzasadniającą udzielenie zasiłku z pomocy społecznej.
Ponadto koniecznym jest zauważyć, iż udzielenie zasiłku celowego na pokrycie
zadłużenia, byłoby w istocie rzeczy udzieleniem pomocy wierzycielowi klienta,
a więc podmiotowi, do którego na pewno nie jest adresowana ustawa o pomocy
społecznej.